Mae manteision i bawb yn Ewell Castle, hefyd, gan gynnwys y plant.
“Mae’n braf cael y plant yn dod ataf i ac eisiau siarad am beth maen nhw wedi’i weld ar y teledu efallai, neu sgwrsio am y Gemau Olympaidd.
“Mae’n golygu eu bod nhw’n gwylio chwaraeon ac yn cael eu cymell gan chwaraeon, sy’n grêt. Mae ceisio ysbrydoli plant yn un o’r breintiau o fod yn athrawes.”
Bedair blynedd yn ôl, roedd y syniad y byddai Wilkinson – y mae ei theulu wedi symud i Surrey o Abertawe – angen mynd yn llawn amser er mwyn cystadlu mewn Gemau Olympaidd yn ymddangos fel cryn dipyn o freuddwyd.
Fel miliynau o bobl eraill, gwyliodd ferched Prydain Fawr yn hawlio’r aur Olympaidd yn Rio de Janeiro yn ei hystafell fyw ar y teledu, er ei bod yn chwaraewraig ryngwladol brofiadol gyda Chymru erbyn hynny.
Roedd hi wedi bod am dreialon gyda Phrydain Fawr fwy nag unwaith, ond nid oedd yn gweddu i ddull chwarae hyfforddwr neu roedd chwaraewyr eraill yn cael eu hystyried fel gwell opsiynau.
Efallai bod eraill yn y byd hoci yng Nghymru wedi penderfynu na fyddai byth yn torri drwodd, ond nid felly Wilkinson. Ar ôl 15 mlynedd o ymdrechu, llwyddodd yn y diwedd i ddarbwyllo dewiswyr Prydain Fawr ei bod yn haeddu cael ei chynnwys y tymor yma.
Wedi buddugoliaeth yn erbyn India, cafwyd llwyddiant hanfodol yn y gêm ail gyfle yn erbyn Chile ac, yn fuan iawn, roedd y ferch ar y tu allan yn rhan o’r brif ffrwd, yn paratoi i amddiffyn eu teitl yn Japan yr haf nesaf.
“Rydw i’n cofio gwylio rownd derfynol y Gemau Olympaidd diwethaf gartref ar y teledu. Roedd yn llawn tensiwn, ond wnes i erioed feddwl y byddai gen i siawns o fod ar yr awyren yn mynd i Tokyo.
“Roedd yn teimlo’n bell iawn. Roeddwn i wedi cael treialon yn y blynyddoedd blaenorol ac wedi bod yn aflwyddiannus. Roeddwn i’n 28 oed ac wrth wylio’r Gemau Olympaidd hynny doeddwn i ddim yn meddwl y byddwn i’n cymryd rhan yn 32 oed.
“Ond wnes i ddim anobeithio yn llwyr. Fe wnes i geisio bod mor gyson a heini ag oeddwn i’n gallu bod, ond mae’n bur debyg mai dim ond rhan fechan ohona i oedd yn meddwl y gallai ddigwydd.
“Weithiau dydych chi ddim yn ffitio yn athroniaeth hyfforddwr penodol neu’r ffordd mae tîm yn chwarae, neu mae chwaraewyr eraill yn eich safle chi. Ond mae pethau wedi dod at ei gilydd. Mae’n anodd dweud ydw i’n well chwaraewraig nag oeddwn i’n 28 oed. Mae rhai pethau’n well – mae gen i fwy o brofiad ac mae hynny o fantais.”
Efallai mai’r hyn a helpodd i ddarbwyllo’r rhai oedd yn amau oedd yr holl gapiau mae hi wedi’u hennill dros Gymru, yn erbyn y gwrthwynebwyr gorau un yn aml.
“Rydw i’n gobeithio bod chwarae i Gymru – yn enwedig am y trydydd tro yng Ngemau’r Gymanwlad – wedi chwarae rhan yn y dewis. Roedd cyfle i mi ddangos beth rydw i’n gallu ei wneud.
“Cadw’n heini oedd yn bwysig a pheidio anobeithio. Rydw i’n lwcus o gael y cyfle yma nawr, er ei fod yn nes at ddiwedd fy ngyrfa i. Mae hi’n fraint cael cynrychioli Prydain Fawr a chael rhoi cynnig arni nawr.”
